a. od przystanku elektriczki/parkingu Popradské pleso - drogą asfaltową

Wysiadłszy z elektriczki na wysokości 1245m idziemy asfaltową, szeroką i równą drogą równo pod górę (w kilku miejscach jedynie robi się stromiej). Najpierw mijamy tory, potem szlaban i budynki ujęcia wody, oraz mostek na stosunkowo niewielkim tutaj Popradzie, który zaczyna się kilkaset metrów dalej, w miejscu gdzie na wysokości 1302m łączą się potok Krupa, wypływający z Popradzkiego Stawu, i Potok Mięguszowiecki (Hincov Potok), biorący początek w Hińczowym Stawie. Ponad kilometr od mostka, na wyskości ok. 1400m przechodzimy przez drugi, juz na potoku Krupa, po czym szosa zwija się serpentyną w dwa głębokie zakręty. (Nie ścinamy ich, postępujemy za znakowanym szlakiem!!!) Stąd ponad drzewami otwiera się widok na Dolinę Mięguszowiecką, ograniczającą ją Grań Baszt i wspaniałe skały, na które pną się odważnie drzewa. Można tu odpocząć, przysiadając na ławeczkach.

Za nami już ponad połowa drogi: wkrótce szosa staje się całkiem płaska, wychodzimy na bardziej odsłoniętą przestrzeń, więc nie zasłaniane przez drzewa oczom naszym ukazują się góry: po prawej wspaniała, pionowa ściana Osterwy (Ostrva) - na której wypatrzeć można taterników, szczyty wokół Doliny Mięguszowieckej, koronkową grań podwieszonej bajecznie nad nami Doliny Złomisk. Stąd do Stawu i schroniska już tylko kilkaset metrów.

Potok Krupa w Dolinie Mięguszowieckiej, widziany z niebieskiego szlaku fot. Pacyfka powiększenie zdjęcia

b. Ze Szczyrbskiego Jeziora Magistralą

Strzałki, kierujące na szlak, znajdziemy w pobliżu Jeziora (po wyjściu ze stacji elektriczki/autobusów na wprost). Po parunastu minutach szlak przechodzi mostem nad potokiem Młynica, opuszcza asfalt i wchodzi w las. Droga jest szeroka i wygodna, równo wspina się pod górę. Otaczają ją wspaniałe, potężne świerki, nastroszone brodami szarych porostów. Po półgodzinie na wysokości 1499m mijamy drogowskaz - w prawo, w dół, odchodzi zielony szlak - wariant c. Idziemy dalej szlakiem czerwonym - zbudowanym z dużych kamieni, zupełnie poziomym, trawersującym zbocze doliny. Wkrótce drzewa - ogromne świerki, limby i modrzewie - odsłonią nam widoki na leżące dużo niżej dno Doliny Mięguszowieckiej, na położone po jej drugiej stronie Osterwę, Tępą i Wysoką. Najbardziej niesamowite i powalające wrażenie robi zawieszona nad Doliną Mięguszowiecką Dolina Złomisk i postrzępiona grań otaczających ją szczytów i przełęczy.

Szlak, wiodąc między kosodrzewiną, nieco się obniża, przekracza Potok Mięguszowiecki (Hincov Potok) - z mostka można wypatrzyć pstrągi w krystalicznej wodzie - i dochodzi do asfaltówki tuż przed Stawem i Schroniskiem.

c. od Szczyrbskiego Jeziora pół godziny Magistralą, po czym 45 minut zielonym szlakiem

Strzałki, kierujące na szlak, znajdziemy w pobliżu Jeziora (po wyjściu ze stacji elektriczki/autobusów na wprost). Po parunastu minutach szlak przechodzi mostem nad potokiem Młynica, opuszcza asfalt i wchodzi w las. Droga jest szeroka i wygodna, równo wspina się pod górę. Otaczają ją wspaniałe, potężne świerki, nastroszone brodami szarych porostów. Po półgodzinie na wysokości 1499m osiągamy drogowskaz - w prawo, w dół, odchodzi nasz zielony szlak.

Wygodną, choć ukośną ścieżką obniżamy się na dno doliny dzikim, przepięknym lasem - otaczają nas wspaniałe, potęne drzewa, limby i świerki. Następnie szlak wiedzie wzdłuż Mięguszowieckiego Potoku (Hincov potok), który paręset metrów dalej w dół łączy się z potokiem Krupa wypływającym z Popradzkiego Stawu, dając początek wielkiej rzece Poprad, największemu z dopływów Dunajca. Wkrótce szlak przekracza potok i zaczyna podchodzić ukośnie pod górę, aż dojdzie do szosy. Stąd do schroniska już tylko kilkaset metrów. Możemy dojść tam asfaltem bądź przeciąwszy go za zielonymi znakami zejść nad staw i jego brzegiem dotrzeć do Chaty.

Popradzki Staw (Popradské pleso), otoczony limbami i świerkami, leży na wysokości 1494m. W jego zielonych wodach odbijają się ściany Osterwy. Hotel górski znany jako Chata Popradské Pleso albo Chata Kapitana Morávku został nazwany tak na cześć partyzanta walczącego w czasach drugiej wojny światowej. Budynek jest jednym z ładnejszych schronisk w słowackich Tatrach. Polityka turystyczna wewnątrz jest zmienna i różna każdego sezonu; w roku 1999 udostępniano tu podłogę na poddaszu za 170 koron, co było najniższą ceną w Tatrach Wysokich; w następnym roku zrezygnowano z tego w ogóle. Dla majętnych jest tu restauracja, bar, przed budynkiem zaś stoły, ławki i budki handlujące wszelkim dobrem.

Początek szlaku znajduje się u końca asfaltówki, dochodzącej tu od przystanku kolejki. Z ustawionej tam tabliczki dowiadujemy się o zakazie wprowadzania psów; złamawszy ów przepis raz lub dwa razy, zostajemy ukarani grzywną, a za trzecim razem śmiercią przez powieszenie. ścieżka wiedzie płaskim dnem doliny, pośród imponujących limb i wielkich kosodrzewin; możemy oglądać wspaniałe korzenie tych roślin oplatające wielkie kamienie. ("kosodrzewiny wężowiska poobszywały głaźne ławy" - Kasprowicz). Po lewej stronie doliny podziwiamy imponujące skalne ściany, pożłobione ogromnymi żlebami, u podnóży których leżą imponujące piarżyska z ustypanych głazów. To Grań Baszt (Bášty) z najwyższym Szatanem. Dochodzimy do rozstaju dróg, gdzie w prawo odchodzi szlak na Rysy, a w lewo na Hińczowe Stawy i Koprowy.

W pobliżu górnej granicy kosówki musimy przekroczyć potok po wielkich głazach. Wchodzimy na kolejny próg doliny, więc ścieżka staje się stromsza; nieco łagodzą to zakosy trawersujące zbocze. Nie ulegajmy pokusie ścinania zakrętów, bo nie oszczędzi nam to ani czasu, ani wysiłku, a narazi na upadek i skręcenie kończyn, a przede wszystkim rozdeptujemy przy tym niewinne rośliny i niszczymy strukturę gleby, powodując powiększanie się tzw. erozji turystycznej. Z tego miejsca można wypatrzyć po prawej stronie doliny szlak do Chaty pod Rysami, i samo schronisko. Oglądając się zaś w tył możemy podziwiać widok na wspaniałą, ogromną Dolinę Mięguszowiecką.

Osiągamy następny taras doliny. Jest tu płasko i zielono, a wkrótce ukazują się naszym oczom najpierw małe stawki: po lewej stronie ścieżki Šatanove Plieska, dalej po prawvej Hincove Oká - są to , a finalnie ogromna płaszczyzna największego w Słowackich Tatrach Wielkiego Stawu Hińczowego, 1944m npm. (Wg mapy VKÚ 20 ha powierzchni, 53m głębokości). Staw otoczony jest przez potężne ściany Mięguszowieckich Szczytów, masyw Koprowego Wierchu, a z drugiej strony otwiera się imponująca przestrzennością Dolina Mięguszowiecka, otoczona z jednej strony pożlebioną ścianą Grani Baszt, z drugiej - zboczami Osterwy. Na dnie doliny możemy podziwiać rysunek plam barwnych, utworzonych przez różne rodzaje rozmieszczonej piętrowo górskiej roślinności.

Po odpoczynku nad Hińczowym Stawem będziemy musieli pokonać 240 m deniwelacji, dzielących nas od Koprowej Przełęczy. Ścieżka odchodząca w lewo od stawu wśród traw i kwiatów doprowadza nas pod stok (po drodze po lewej widzimy Mały Staw Hińczowy, 1921m). Wspinamy się w górę stoku żmudnymi zakosami. (Pamiętamy o nieskracaniu szlaku i nieścinaniu zakrętów!). Tak dochodzimy do Koprowej Przełęczy Wyżniej (Vyšné Kôprovské sedlo, 2180m). Na przełęczy ścieżki rodzielają się: na wprost szlak sprowadza w dolinę Hlińską, w prawo odchodzi czerwony szlak na Koprowy Wierch.

Nasza droga robi się coraz stromsza i kamienista, coraz mniej wkoło roślinności, trzeba uważać na leżące luzem kamienie i wypróbowywać ich stabilność, zanim przeniesiemy na nie ciężar ciała. Szczególnie uważać trzeba przy schodzeniu - będziemy bowiem do przełęczy schodzić tą samą drogą. Tuż przed szczytem robi się już całkiem stromo.

Po prawej ręce mamy wspaniałe kopuły Mięguszowieckich Szczytów, a na tle nieba można dostrzec sylwetkę "chłopka" na pilnowanej przez niego przełęczy, zanim wynurzą się przez nią Lodowy i Łomnica.

Wierzchołek Koprowego (Kôprovský štít, 2367m) jest dość ciasny - w sezonie jest tu tłoczno.

Ciemnosmreczyńskie stawy w dolinie Piarżystej - widok z Koprowego fot. Luiza powiększenie zdjęcia

Wielki Staw Hińczowy, nad nim Rysy i Wysoka - widok z Koprowego fot. Pacyfka powiększenie zdjęcia

Widok ze szczytu jest powalający! Koprowy leży na styku trzech dolin: Mięguszowieckiej, Piarżystej (Temnosmrečinská dolina) i Hlińskiej. Widzimy więc pod naszymi stopami ogromną płaszczyznę Hińczowego, Cubrynę, Mięguszowieckie Szczyty, majestatyczną piramidę Wysokiej, Rysy, całą polską Orlą Perć, od Świnicy przez Kozi po Krzyżne, widzimy jak na dłoni naprawdę tęczujące Ciemnosmreczyńskie Stawy (1677 i 1724m) w dolinie Piarżystej, o których pisał Kasprowicz:

W ciemnosmreczyńskich skał zwaliska,

Gdzie pawiookie drzemią stawy,

Krzak dzikiej róży pąs swój krwawy

Na plamy szarych złomów ciska.

Lewa strona Doliny Hlińskiej oraniczona jest przez mur Hrubego - wielką ścianę skalną, o wystrzępionej grani, o pożlebionej powierzchni:

Hruby jest mózgiem skalnym. Widzisz ostre szwy

Natężone do bólu żłobistym skupieniem?

Ognie tędy lawiną zadymioną szły.

Ziemia stygła i kamień się stawał kamieniem.

(...)

Melodio niepojęta, ciszo wód i skał,

Która kruszysz się w uchu zaziemskim szelestem!

Czuję wiatr: niósł mnie w dymach, ponad ogniem siał

i rozwiał po istnieniu. Gdzie ja teraz jestem?

Pisałam w liście do Przyjaciela: W zasadzie nie jestem w stanie określić, który widok jest najpiękniejszy - z Koprowego, z Małej Wysokiej czy z Rysów. Gdy na któreś z nich wejdę, myślę "tak, to właśnie ten!" a następnego dnia na innym: "nie, to tu jest najpiękniej!"

Mur Hrubego widziany ze ścieżki na Koprowy fot. Luiza powiększenie zdjęcia

Zszedłszy ze szczytu na Przełęcz Koprową, możemy iść dalej długą trasą przez dolinę Hlińską i Koprową lub wrócić tą samą drogą, czyli przez Popradzki Staw:

Schodząc w dolinę Hlińską zagłębiamy się w coraz bujniejszą roślinność: początkowo trawy, zioła i kwiaty, potem coraz wyższe kosówki, jarzębiny, limby i świerki. Rajskości tej malowniczej dolinie dodaje strumień, wzdłuż którego schodzimy. Stopniowo ogarnia nas coraz wyższy, piękny i tajemniczy las, przekraczamy mostki na potokach, w końcu, po dwóch godzinach marszu od przełęczy, dochodzimy do rozejścia szlaków.

To już dolina Koprowa. Szeroką alejką, a potem asfaltem, idziemy pośród wspaniałych świerków, wdłuż pięknego potoku. Po lewej wznosi się potężna, majestatyczna piramida Krywania, po prawej ciągną się łagodne grzbiety Liptowskich Kop. Droga jest bardzo łatwa, niemalże płaska, ale też bardzo długa. Nieocenioną zaletą tego miejsca jest fakt, że nie jest ono zbyt uczęszczane.

Dochodzimy do rozdroża z wiatką. Tu w prawo odgałęzia się zielony szlak do Podbańskiego, a w lewo niebieski do Trzech Studniczek. Ten drugi szybciej doprowadzi nas do szosy. Zagłębiamy się w las wąską ścieżką i rozleniwieni drogą przez Koprową z bolesnym zaskoczeniem odkrywamy, że trzeba iść pod górę. Ścieżka bowiem przekracza małe wzniesienie, musimy pokonać deniwelację ponad 150m. Potem już schodzimy w dół - do szosy.